Eindelijk kan ik samen met Rousette het water in.
Kasarani is een klein stadje aan de rand van Nairobi. Het Maji Mazuri Childrens Centre (MMCC) staat er op ongeveer 100 meter van de hoofdweg waar de matatu’s veel te hard rijden sinds er een mooi “glad” wegdek is gelegd. Een aanrijding vindt plaats terwijl wij voor het centrum staan.Wat er precies gebeurd is hebben we niet kunnen zien, maar 10 minuten later is er niets meer van het eerdere tumult te merken.
Een hond ligt even verderop op de loer om ons op te eten.
Het weer is hier nog steeds geweldig maar we beginnen zo langzamerhand wel een beetje heimwee te krijgen. Via diverse kanalen krijgen we te horen dat het weer bij jullie net zo mooi is als bij ons dus daarom hoeven we het terug komen niet te laten.Liefs Rousette en Kikker.
3 opmerkingen:
Ha die bananekikker,
Als het aan het weer ligt, zou ik nog eventjes in Afrika blijven hoor!
Ik wil het vandaag eens met je hebben over een boek dat ik wil schrijven.
Het gaat over een gezin dat recentelijk is verhuisd. Het gezin bestaat uit 4 mensen. Ze hebben het erg naar hun zin in hun nieuwe huis. Op een dag horen ze, dat hun nieuwe huis, waar ze met zoveel plezier wonen, wordt gesloopt: de slopers staan al klaar.
Ze krijgen wel iets aangeboden: twee kleine appartementen, op een rustige locatie. In één zo'n appartement kunnen ze misschien nét met zijn vieren wonen, maar dan wordt het wel krap. Ze kunnen ook opsplitsen, maar dat is natuurlijk niet erg gezellig, en bovendien zo'n gedoe met eten enzo.
Nu heeft het gezin haar oog laten vallen op een mooie bungalow. Prachtige omgeving, maar helaas al bewoont. De mensen die in deze mooie bungalow wonen, hebben wel medelijden met het gezin, maar zien die 2 kleine appartementen ook niet echt zitten.
En nu begint het drama zich te ontwikkelen:
Sommige gezinsleden vinden dat ze dan maar in één van de twee kleine appartementen moeten trekken met zijn 4-en, en het andere appartement gebruiken om te eten en te recreeren. Andere vinden, dat van de twee kleine appartement één grote moet worden gemaakt. Nog weer andere gaan nog liever terug naar de oude woning, die toch nog te koop staat. Er wordt zelfs overwogen het huis dat gesloopt moet worden, te bezetten, zodat de slopers er niet in kunnen.
In de tussentijd worden de mensen in de mooie bungalow psychisch onder druk gezet; ze krijgen allemaal 'voordelen' voorgeschoteld, waarom ze toch vooral in die appartementen moeten trekken. Vooral de rustige, afgelegen locatie, en de mogelijkheid om de twee appartementen samen te voegen, worden gebruikt om deze mensen over de drempel te trekken.
Je begrijpt de enorme spanningen waaronder het gezin gebukt gaat, dat moet denk ik wel een Librisje opleveren.
Eerlijk gezegd weet ik nog niet helemaal hoe het boek moet gaan eindigen. Valt het gezin uiteen, is de sloper tot rede te brengen, worden de bungalow mensen toch overgehaald om in het al dan niet samengevoegde appartementencomplex te trekken of eindigt het toch in een open einde.
Lieve Papa,
Ik heb even met Rousette overlegd en eigenlijk komen we beide tot dezelfde conclusie. Wij als kikkers zijn gewend met z'n allen in een kleine ruimte te leven. Vooral als visjes zijn we krap behuisd.
Verder zijn we natuurlijk (ook op deze blog) voorbeelden tegen gekomen van mensen die nog kleiner behuisd wonen dan de mensen uit jouw boek. Ruimte is niets anders dan luxe en laten we eerlijk zijn: wie heeft geen goede herinneringen aan grote gezinnen waarbij samen het motto was om te kunnen wonen.
Misschien dat je met deze gedachte een leuke draaai aan je boek kan geven.
Liefs Rousette en Kikker.
PS: ik wil je graag helpen met het corrigeren van je eerste concept.
Kikkers,
Zoals jullie weten moet een boek een bepaalde hoeveelheid aan non-fictie hebben, om geloofwaardig over te komen. Een goede schrijver (hetgeen ik niet pretendeer te zijn) moet zich dus verdiepen op voor hem/haar soms onbekende terreinen.
Aangezien het boek nogal veel gaat over verhuizen en verbouwen, heb ik mij eens verdiept in bouwnormen, en helaas: datgene wat jij als nostalgisch en voor Afrikaanse begrippen normaal ervaart, is in Nederland/Regelland niet toegestaan: iedere bewoner moet minstens 8 m2 ruimte hebben. En de fictieve appartementen hebben elk een oppervlak van circa 25 m2.
Dit zou het gezin dus wel eens uit elkaar kunnen drijven. Ik hou je op de hoogte, maar vind wel dat het verhaal een einde moet hebben in de richting van: ze leefden nog lang en gelukkig.
Een reactie posten